Gdy gromadzimy się w ten święty dzień, Środę Popielcową, przypominamy sobie o naszej śmiertelności, naszej ludzkiej słabości i naszej całkowitej zależności od łaski Bożej. Dziś rozpoczyna się święty okres Wielkiego Postu, czterdziestodniowego okresu przeznaczonego na refleksję, pokutę i odnowę. Jest to czas, w którym jesteśmy wezwani, abyśmy dokonali rachunku sumienia, skonfrontowali się z naszymi grzechami i zwrócili wzrok na krzyż Chrystusa.
Popiół, który otrzymujemy na czoło, jest widocznym znakiem naszego zaangażowania w tę duchową podróż. Przypominają o naszej śmiertelności, gdy kapłan intonuje uroczyste słowa: „Pamiętaj, że jesteś prochem i w proch się obrócisz”. Są jednak także symbolem nadziei, wskazującym na obietnicę zmartwychwstania i nowego życia w Chrystusie.
W zgiełku naszego codziennego życia aż nazbyt łatwo stracić z oczu nasze duchowe priorytety. Rozpraszają nas doczesne troski i wikłamy się w sieć naszych własnych pragnień. Jednak w tę Środę Popielcową jesteśmy zaproszeni do zatrzymania się, podsumowania naszego życia i ponownego dostosowania się do woli Bożej.
Pokuta nie polega jedynie na żalu za nasze grzechy, ale na odwróceniu się od nich i zwróceniu się do Boga. Wiąże się to ze zmianą serca, zmianą umysłu i zmianą kierunku. Wymaga pokory, uczciwości i chęci uznania naszej potrzeby Bożego miłosierdzia i przebaczenia.
Wyruszając razem na tę wielkopostną drogę, angażujmy się w modlitwę, post i akty samozaparcia. Szukajmy możliwości pojednania i uzdrowienia w naszych relacjach, zarówno z Bogiem, jak i między sobą. Otwórzmy nasze serca na przemieniającą moc Ducha Świętego, który wszystko może uczynić nowym.
Niech ten okres Wielkiego Postu będzie dla każdego z nas czasem duchowego wzrostu i odnowy. Niech pogłębia naszą miłość do Boga i bliźniego i niech nas coraz bardziej przybliża do krzyża Chrystusa, gdzie grzech zostaje odpuszczony i śmierć zostaje pokonana.
Otrzymując popiół na nasze czoła, czyńmy to z pokorą i wdzięcznością, wiedząc, że jesteśmy umiłowanymi dziećmi Boga, odkupionymi krwią Chrystusa. Idźmy dalej z odwagą i wiarą, ufając obietnicy zmartwychwstania i życia wiecznego.