Piotr, syn katalońskiego rolnika, przyszedł na świat w 1580 r. W wieku 22 lat wstąpił do zakonu jezuitów. W 1610 r. udał się do misji w Cartagenie (dzisiejsza nazwa: Kolumbia), gdzie w 1616 r. przyjął święcenia kapłańskie. W owych czasach Cartagena była centrum handlu niewolnikami. Piotra zaszokowała nędza, jaką tam zastał. Zastraszonych czarnych niewolników przywożono stłoczonych na statkach. Choroby i śmierć zbierały straszne żniwo. Piotr pragnął przekazać Słowo Boże zalęknionym niewolnikom, ale trudno mu było się z nimi porozumieć. By przekonać ich, że nie ma złych zamiarów, Piotr postanowił odwołać się do uniwersalnego języka dobroci. Tym, którzy mu pomagali rzekł: „musimy przemówić gestami, zanim użyjemy słów”.
Czarni niewolnicy
Kiedy zawijał okręt z niewolnikami, Piotr przynosił im owoce, jedzenie i lekarstwa. Gdy zajął się najsłabszymi, towarzyszył innym, pędzonym do plantacji lub kopalni. Sam siebie określał jako „niewolnika niewolników”. Był niezmordowany w niesieniu pomocy. Przyuczył tłumaczy i z ich pomocą oraz używając prostych obrazków objaśniał niewolnikom, że Bóg na zawsze przyrzekł im Królestwo Niebieskie. Piotr pełnił także posługi w okolicznych szpitalach i więzieniach. Działania Piotra nie podobały się ani jego przełożonym, ani miejscowym handlarzom. Pewnego razu Piotr rzekł: „Jakim to muszę być człowiekiem, że nie mogę czynić odrobiny dobra, nie wywołując tylu kłopotów”. Wytrwał jednak iw ciągu niespełna 40 lat ochrzcił ponad 300 000 Afrykanów. Piotr przetrwał nawet zarazę w roku 1650, stracił jednak wówczas zdrowie.
