Feba żyła w I w. w Kenchrze, niewielkim greckim porcie, położonym w pobliżu Koryntu. Imię Feba zapewne pochodzi od Febusa, pod tym mianem antyczni Grecy czcili Apolla, boga słońca. Niektórzy bibliści sądzą, iż oznacza to, że Feba była wychowana w religii pogańskiej. Najprawdopodobniej przyjęła chrzest, jeszcze zanim do Koryntu przybył apostoł Paweł, gdyż on z wielką przyjaźnią i szacunkiem pisze o niej w swym Liście do Rzymian: „Polecam wam Febę, naszą siostrę, diakonisę Kościoła w Kenchrach. Przyjmijcie ją w Panu tak, jak się świętych winno przyjmować. Wesprzyjcie ją w każdej sprawie, w której pomocy waszej będzie potrzebowała. I ona bowiem wspierała wielu, a także i mnie samego” (Rz 16,1-2). Ta rekomendacja św. Pawła to prawie wszystko, co wiemy o Febie.
Niektórzy badacze Pisma Świętego uznają, iż te słowa Pawła mogą znaczyć, że Feba osobiście dostarczyła rzymskim chrześcijanom jego list, musiał więc darzyć ją wielkim zaufaniem. Diakonisa Feba była jedną z kobiet, którym Kościół pierwszych stuleci zawdzięcza swój błyskawiczny rozwój i wielkie sukcesy ewangelizacyjne. Część historyków uważa, że Feba, odziedziczywszy po rodzicach majątek i wielki dom, oddała je na potrzeby powstającej chrześcijańskiej gminy, w której sama odgrywała rolę taką, jak gdzie indziej mężczyźni-diakoni. Stąd właśnie tytuł diakonisy, który bardzo rzadko pojawia się w pismach apostołów. Jej zasługi musiały być bardzo wielkie, skoro wymieniają ją już bardzo wczesne martyrologia.
