Urodzony w patrycjuszowskiej rzymskiej rodzinie Grzegorz już za młodu zabłysnął licznymi talentami. Wybrano go prefektem miasta, gdy miał zaledwie 33 lata, ale on wkrótce potem odrzucił tę godność. Sprzedał swoje dobra i ufundował klasztory, a resztę majątku rozdał biednym. Własny dom też zamienił w benedyktyński klasztor i wiódł w nim pobożny żywot mnicha.
Były to trudne czasy dla Rzymu, miasto padło ofiarą powodzi, trzęsienia ziemi i zarazy, a z północy nadciągali barbarzyńcy. Gdy zmarł stary papież, mieszkańcy Wiecznego Miasta jednogłośnie wybrali Grzegorza na jego następcę. I choć początkowo nie chciał opuścić swej zakonnej celi, zgodził się i tak oto na nim spoczął ciężar odparcia agresji barbarzyńskich plemion i ratowania głodujących wiernych.
Pewnego dnia Grzegorz był świadkiem, jak sprzedawano młodych niewolników przywiezionych z Brytanii. Widok ten tak nim wstrząsnął, że za główny cel swego pontyfikatu uznał nawrócenie Anglii na chrześcijaństwo. Nadał młodzieńcom wolność i oddał ich na naukę do klasztoru, by mogli sami ponieść Słowo Boże do swej ojczyzny. A ponieważ sam nie mógł wyruszyć z misją, osobiście udzielił instrukcji 40 mnichom, których wysłał do Brytanii.
Wiekopomny pontyfikat
Grzegorz, który sam mówił o sobie, że jest „sługą sług Bożych”, nigdy nie odpoczywał. Był wybitnym administratorem i wielkim reformatorem Kościoła. Spod jego pióra wyszły niezapomniane dzieła, a jego „Dialogi” stały się jedną z najpopularniejszych ksiąg średniowiecza. To on wygnał z Kościoła cesarskich poborców podatków, stworzył przepiękne homilie poświęcone Ewangeliom i wreszcie Grzegorzowi przypisuje się powstanie wspaniałych śpiewów i muzyki zwanej gregoriańską. A wszystko to zaledwie w ciągu czternastu lat.
