Edyta urodziła się w roku 961 w Kemsing w hrabstwie Kent jako nieślubna córka króla Edgara. Wkrótce po rozwiązaniu matka Wulfrytha zabrała Edytę do opactwa Wilton, gdzie – pragnąc odpokutować za swój grzech – złożyła śluby zakonne. Jej skrucha była tak głęboka, a pobożność tak wielka, że po zaledwie kilku latach wybrano ją na opatkę. Tak więc dzieciństwo Edyty upłynęło w klasztorze, pod opieką księży i zakonnic, nic zatem dziwnego, że postanowiła również zostać mniszką. Ojciec próbował odwieść ją od kroku i, by skłonić do powrotu tu na dwór, przesyłał jej piękne szaty i biżuterię. Mimo młodego wieku Edyta szybko zyskała miłość i szacunek sióstr. Kilka opactw chciało ją uczynić swoją opatką, lecz ona odmawiała uznając, że ma zbyt mało doświadczenia.
Życie kontemplacyjne
W roku 975 król Edgar zmarł i na tron wstąpił jego syn – przyrodni brat Edyty – Edward. Po czterech latach panowania Edward padł ofiarą skrytobójczego mordu. Wtedy stronnicy Edgara zaproponowali koronę Edycie, ale ona odmówiła – wolała klasztorne odosobnienie. W swym opactwie wiodła skromne i pobożne życie. Przyjaźnią i miłością darzyły ją nie tylko siostry i księża – Ignęły do niej nawet dzikie zwierzęta, a ona leczyła je i dokarmiała. Miała też liczne inne talenty-pięknie pisała i rysowała.
Przepowiednia arcybiskupa Dunstona
W roku 984 w Wilton wzniesiono kaplicę ku czci francuskiego męczennika, świętego Denisa. Konsekrował ją arcybiskup Dunston i w trakcie uroczystości miał wizję rychłej śmierci Edyty. Wizja niestety okazała się prawdziwa, gdyż zaledwie miesiąc później młodziutka zakonnica (miała wówczas tylko 23 lata) zmarła.
