Albert Avogadro urodził się w zamożnej rodzinie. Ukończył prawo i teologię, a wstąpiwszy na służbę Kościoła szybko zaczął wspinać się po szczeblach hierarchii. W 1174 r. otrzymał sakrę biskupią i kuria zaczęła wykorzystywać jego talenty na arenie dyplomatycznej – przez wiele lat Albert był mediatorem w sporach między cesarstwem i papiestwem i zarówno u papieża Klemensa III, jak i u cesarza Fryderyka I zyskał sobie wielki szacunek. Talenty dyplomatyczne oraz jego wielka pobożność sprawiły, że w roku 1205 Kościół uznał Alberta za najlepszego kandydata na patriarchę Jerozolimy – funkcję bardzo w tym okresie trudną i delikatną, gdyż dopiero co muzułmanie odbili Święte Miasto z rąk krzyżowców, pozostawiając w ich rękach tylko Akkę.
Albert nie tylko zyskał szacunek muzułmanów, którzy pozwolili mu sprawować jego funkcję, ale nawet pogodził zwalczające się chrześcijańskie frakcje.
Reguła Alberta
Wielkim dokonaniem Alberta było stworzenie reguły dla grupy pustelników, żyjących u podnóża góry Karmel. Poprosił go to ich przełożony, Brokard – Albert zgodził się i surowa reguła, którą opracował, obejmująca całkowity zakaz spożywania mięsa, liczne posty i ciągłą modlitwę, stała się podstawą reguły zakonu karmelitów.
Przebaczyć mordercy
Albertowi nie było dane powrócić do swej ojczyzny. W roku 1214, podczas uroczystości Podniesienia, został zasztyletowany przez mnicha, którego wcześniej zdjął z urzędu. Nim wydał ostatnie tchnienie, zdołał jeszcze wybaczyć swemu zabójcy.
