Żywoty Świętych

Wzmianki o życiu i męczeństwie Akwili i Pryski zawdzięczamy Listom św. Pawła i Dziejom Apostolskim. Oboje żyli w Rzymie w połowie pierwszego stulecia. Jako Żydzi zostali zmuszeni do opuszczenia miasta, gdy cesarz Klaudiusz wydał edykt, na mocy którego wszystkich wyznawców judaizmu wygnano ze stolicy Imperium. Osiedlili się wtedy w Koryncie i tam spotkali Pawła, przyszłego Apostoła

Willibald pochodził z bardzo pobożnej rodziny. W gronie świętych znajdują się je- go ojciec Ryszard oraz brat Wunibald i siostra Walburga. W dzieciństwie Willibald ciężko zachorował. Rodzice położyli go u stóp krzyża i przysięgli, że jego życie będzie bez reszty należało do Boga, jeśli tylko zechce on ocalić chłopca. Willibald wyzdrowiał. Po studiach w klasztorze

Maria urodziła się w 1890 r. Była jednym z pięciorga dzieci biednego włoskiego rolnika. Zawsze potrzebna w domu, nie mogła nawet chodzić do szkoły i nie potrafiła ani pisać, ani czytać. Dlatego nauka katechizmu przed przystąpieniem do pierwszej komunii świętej była dla niej praw- dziwą próbą determinacji i siły wiary. Pewnego popołudnia, kiedy cała jej

Niewiele wiadomo o życiu Palladiusza, zanim został pierwszym biskupem Irlandii. Niektórzy historycy utrzymują, że pochodził z okolic Kentu, inni przyjmują, że był potomkiem możnej galijskiej rodziny, która przed prześladowaniami uciekła przez Kanał na Wyspy Brytyjskie. Jest też bardzo prawdopodobne, że na przełomie IV i V wieku, jeszcze przed swą irlandzką misją, Palladiusz był diakonem w

Elżbieta urodziła się w 1271 roku w Saragossie, jako córka króla aragońskiego Piotra II. Imię jej nadano na cześć ciotki, św. Elżbiety Węgierskiej. Na dworze otaczała ją atmosfera prawdziwej religijności. 12-letnia Elżbieta została wydana za króla Portugalii Dionizjusza, któremu urodziła dwójkę dzieci. Dionizjusz był dobrym i lubianym przywódcą, małżonkiem natomiast okazał się lekkomyślnym i niewiernym.

UIryk urodził się w 890 roku w Augsburgu. Był synem niemieckiego hrabiego. Od 7 roku życia dorastał w opactwie św. Galla. Gdy miał 16 lat i nie wiedział, czy zostać księdzem, czy zakonnikiem, udał się na służbę do swego wuja, biskupa Augsburga. Ten uczynił Ulryka swoim pokojowcem, nie zaniedbując jednakże jego rozwoju duchowego. Po pewnym

Szenute został mnichem pod wpływem nauk swego wuja, założyciela i pierwszego przełożonego słynnego monastyru Dair-al-Abiad, znanego jako Biały Klasztor. Złożywszy śluby, zaczął poznawać trudy zakonnego życia, a gdy wuj zmarł, objął funkcję opata, która pełnił przez następne kilkadziesiąt lat. Jako opat wykazał się wielką stanowczością. Żądał bezwzględnego posłuszeństwa, zaprowadził w monastyrze nieznaną wcześniej dyscyplinę – za