Urodzony w VIII wieku Sebald żył jako pustelnik w pobliżu Vicenzy, w północnej Italii. Za pontyfikatu Grzegorza II udał się do Rzymu, by spotkać się z papieżem. W Rzymie Sebald poznał dwóch anglosaskich misjonarzy — braci Willibalda i Wunibalda, których również otaczano później czcią. Papież Grzegorz wysłał Sebalda i Willibalda do Niemiec z misją nawracania pogan. Sebald rozpoczął samotne życie w Reichswaldzie, ukazując się jedynie okolicznym mieszkańcom, wśród których wygłaszał kazania. Sebaldowi przypisuje się wiele cudów. Miał on jakoby przywrócić wzrok jednemu mężczyźnie i spowodować, że pewien niegodziwy człowiek zapadł się pod ziemię. Najbardziej znany jest cud, który Sebald uczynił pewnej zimowej nocy w wiejskiej chacie.
Wieśniakom, którzy gościli Sebalda, zabrakło opału. Sebald poprosił, by przyniesiono kilka sopli lodu. Gdy otrzymał sople, rzucił je w przygasający ogień. Ku zdumieniu gospodarzy zapłonął on z nową siłą.
Patron Norymbergi
Nie wiadomo, jak i kiedy Sebald trafił do Norymbergi, której został patronem. Prawdopodobnie pochowano go w kaplicy świętego Piotra, w miejscu, gdzie później powstał kościół pod jego wezwaniem. Kościół ten słynie przede wszystkim z relikwiarza ze srebrnej blachy, nad którym Peter Vischer wzniósł gotycki baldachim z brązu, uważany za arcydzieło sztuki odlewniczej.
Relikwiom świętego przypisywano moc uzdrawiania. Ludzie przeciskali się pod jego trumną ustawioną nad ziemią, co miało pomagać w przypadku wielu chorób. Sebald został kanonizowany przez papieża Marcina w 1425 roku.
