Syn Ludwika VIII i Blanki Kastylijskiej urodził się w 1214 r. W 1226 roku zmarł Ludwik VIII i Ludwik IX dziedziczył koronę Francji, wówczas jednego z najpotężniejszych mocarstw Europy. Do roku 1242 rządy regencyjne sprawowała jego matka, ona też wychowała syna na prawdziwie pobożnego i chrześcijańskiego władcę. Dwudziestoletni Ludwik poślubił Małgorzatę z Prowansji, z którą miał później aż jedenaścioro dzieci. Przejąwszy rządy, wprowadził wiele reform, z których liczne inspirowane były jego wiarą w pokój i sprawiedliwość. To jemu średniowieczna Francja zawdzięcza jednolity system monetarny i sądowniczy, ukrócenie feudalnej samowoli i długie lata rozkwitu. Ludwik zdobył też szacunek poza granicami kraju i często proszono go o pomoc w rozsądzaniu sporów.
Król-krzyżowiec
Gdy muzułmanie zagrozili Jerozolimie (od pierwszej krucjaty znajdującej się w rękach chrześcijan), władca zorganizował kolejną krucjatę. Wylądował z armią w Egipcie i udało mu się zdobyć twierdzę Damietta, dokąd – według legendy – wkroczył na czele armii w pokutnych szatach, z hymnem ku czci Pana na ustach. Potem jednak Ludwik przegrał kolejną bitwę, trafił do arabskiej niewoli i dopiero okup przywrócił mu wolność.
Dobry król
Po powrocie Ludwik zastał królestwo w nieładzie. Po raz kolejny udało mu się przywrócić w ojczyźnie spokój i dobrobyt. Znów doprowadził Francję do rozkwitu. Jego dwór stał się wzorem chrześcijańskich cnót. Król zbudował wiele szpitali, każdego dnia gościł przy własnym stole setki głodnych i potrzebujących. Po latach raz jeszcze król wyruszył walczyć z niewiernymi. Zdobył Kartaginę, ale pod murami oblężonego Tunisu zapadł na tyfus i wkrótce zmarł. Nie tylko we Francji zapamiętano go jako wielkiego i dobrego króla i wzór do naśladowania.
