Ludwik urodził się w południowej Francji w 1274 roku. W 1288 roku z dwoma braćmi trafił do Barcelony gdzie chłopcy zostali zakładnikami Piotra Aragońskiego w miejsce swojego ojca, księcia Karola II Andegaweńskiego, króla Neapolu, uwięzionego kilka lat wcześniej. Ludwik spędził kilka lat w niewoli, przez cały czas pogodnie znosząc swój los. Pobierał nauki u mnichów franciszkańskich, którzy zachęcili go do pogłębiania wiary. Podczas poważnej choroby przysiągł sobie, że jeśli wyzdrowieje, wstąpi do zakonu. Kiedy odzyskał wolność w 1295 r., rodzina nalegała, by się ożenił, jednak on postanowił dotrzymać obietnicy i zostać franciszkaninem. Gdy rodzina protestowała, Ludwik zrzekł się prawa do tytułu królewskiego, oświadczając „Moim królestwem jest Jezus”.
Pomimo wielkiej determinacji, Ludwika, franciszkanie obawiając się gniewu rodziny królewskiej nie przyjęli go do zakonu. Ludwik udał się do zamku w Neapolu, gdzie zaprzyjaźnił się z ubogim uczonym, Jakubem Duèse, późniejszym papieżem Janem XXII.
Mnich i biskup
W grudniu 1296 r. Ludwik wyruszył do Rzymu, gdzie wreszcie wstąpił do zakonu. Papież Bonifacy VII powołał go jednak na księdza i biskupa Tuluzy. Ludwik wykonywał swoje posłannictwo, nie zmienił jednak swego skromnego stylu życia. Nosił prosty habit, codziennie odprawiał Mszę Świętą i wygłaszał kazania w swojej diecezji. Po kilku miesiącach wyczerpany pracą złożył rezygnację, której jednak papież nie przyjął. Niedługo potem Ludwik zachorował podczas podróży i zmarł w Brignoles. W 1317 roku został kanonizowany przez papieża Jana XXII.
