Joanna urodziła się w 1765 r. Była córką garbarza, a gdy zmarła jej matka, ta młodziutka dziewczyna musiała zaopieko- wać się młodszym rodzeństwem. W wieku dwudziestu paru lat Joanna miała objawienie, pod wpływem którego wstąpiła w Paryżu do Sióstr Wincencjanek. Był to niełatwy czas. Wybuchła rewolucja francuska i wielu ludzi Kościoła spotykały prześladowania, a nawet śmierć z rozkazu rewolucyjnych władz. Domy klasztorne zlikwidowano na mocy dekretu w roku 1793 i Joanna musiała opuścić stolicę. Nie mając innego wyjścia, pieszo podążyła do swej rodzinnej wsi. Nie ulękła się prześladowań. We własnej chacie otworzyła szkołę, gdzie rankami uczyła okoliczne dzieci, resztę dnia poświęcając na pomaganie biednym i opiekę nad chorymi.
Działania Joanny nie spodobały się republikańskim urzędnikom i znowu musiała uciekać. Tym razem wybrała Szwajcarię, skąd powróciła do Besancon dopiero po latach, gdy rewolucyjny terror upadł.
Siostry Miłosierdzia
W rodzinnych stronach jeden z księży przekonał Joannę, by ponownie otworzyła szkołę. Uczyniła to w roku 1799 przy pomocy czterech innych zakonnic, a obok szkoły uruchomiła szpital i kuchnię dla ubogich. Wkrótce poproszono Joannę, by pomogła powołać wspólnoty realizujące podobne cele i gdzie indziej – najpierw we Francji, a potem w Szwajcarii i we Włoszech. W 1818 r. papież Pius VII oficjalnie uznał nowe zgromadzenie, którego założycielką była Joanna Antida-Thouret. W ostatnich latach życia Joanna otworzyła wiele domów we Włoszech. Nie były to jednak lata najszczęśliwsze, bowiem trwał spór między Watykanem i episkopatem Francji o to, komu nowe Zgromadzenie podlegać. Spór ten zakończył się wiele lat po śmierci Joanny, która zmarła w Neapolu 24 sierpnia 1826 roku.
