Hipolit przybył do Rzymu pod koniec II wieku. Historycy uważają, że przybył ze Wschodu, ponieważ pisał po grecku. Był kapłanem, przeciwstawiał się jednak papieżom Zefirynowi i Kalikstowi (byłemu niewolnikowi). Sam miał ambicje zostać biskupem Rzymu, dlatego po śmierci Kaliksta wystąpił przeciw nowemu papieżowi – był pierwszym antypapieżem. Za czasów cesarza Maksymina Traka, prześladowano chrześcijan. Hipolit został zesłany na Sardynię, nazywaną wyspą śmierci. Znalazł się tam w towarzystwie swego niedawnego oponenta – papieża Poncjana, z którym się pogodził przed śmiercią. Ciała obu sprowadził do Rzymu papież Fabian. Hipolit został pochowany na cmentarzu przy via Tiburtina, później nazwanym jego imieniem.
W walce z herezją
Hipolit był wierny tradycji Kościoła i walczył z herezją. Napisał nawet dzieło na temat herezji („Syntagma”). Przeciwstawiał się papieżom, gdyż jego zdaniem byli zbyt pobłażliwi dla grzeszników. Hipolit objaśniał Pismo Święte. Zaproponował też sposób obliczania terminu Wielkanocy, który obowiązuje do dziś.
Pogodzeni przez śmierć
Los chciał, że papież i antypapież podzielili ten sam los – obu skazano na przymusowe roboty w kopalni i obaj prawdopodobnie zmarli z wycieńczenia w 235 lub 236 roku.
Hipolit uważany jest za jeden z najtęższych umysłów swojej epoki, lecz – niestety – większość jego pism zaginęła.
