Włodzimierz był dzieckiem z nieprawego łoża. Miał jednak znakomitych przodków. Był wnukiem Olgi (późniejszej świętej), która jako pierwsza na Rusi Kijowskiej przyjęła chrześcijaństwo. Ojcem Włodzimierza był Wielki Książę Światosław. Włodzimierz miał burzliwą młodość. Zwalczał swojego starszego brata, przed którym musiał uciekać do Skandynawii. Po trzech latach wrócił na czele armii i zdobył Nowogród i Kijów, co zapewniło mu niepodzielne panowanie nad Rusią. Włodzimierz był silnym władcą, który utrzymywał kult bogów pogańskich. Życie Włodzimierza odmieniło się, kiedy poprosił go o pomoc zbrojną bizantyjski władca Bazyli II. Przymierze miało zostać przypieczętowane małżeństwem Włodzimierza z siostrą Bazylego.
Wielkiemu księciu bardzo zależało na tym związku. Odprawił swe pięć żon i nałożnice. Został ochrzczony i w 988 lub 989 roku poślubił księżniczkę Annę. Do swej nowej wiary podchodził bardzo poważnie. Rozpoczął chrystianizację Rusi, zwłaszcza głównych miast – Kijowa i Nowogrodu. Palił stare pogańskie posągi i wybudował liczne kościoły i klasztory. Hojnie obdarzał biednych i wspierał greckich i niemieckich misjonarzy, którzy przybywali, by nawracać jego lud.
Za grzechy młodości
Przeszłość miała jednak zemścić się na Włodzimierzu. Chociaż jego dwaj synowie zginęli później za wiarę, dwaj inni, z poprzednich małżeństw, zbuntowali się przeciwko ojcu. Włodzimierz zachorował w drodze do Nowogrodu, dokąd zmierzał, by stawić czoła starszemu z nich. Na łożu śmierci zdążył jednak rozdać swój majątek między przyjaciół oraz biednych.
