Nerses urodził się na początku XII wieku w armeńskiej rodzinie, która wydała z siebie wielu wspaniałych synów Kościoła. Jego pierwszym nauczycielem i mentorem był wuj Grzegorz II, a na kapłana wyświęcił go starszy brat, Grzegorz III. Obaj nosili tytuł „katolikosa”, czyli patriarchy — przywódcy armeńskiego Kościoła. Nerses podążył w ich ślady — w roku 1166 pod imieniem Nersesa IV objął urząd katolikosa, a za swą główną siedzibę obrał starożytną Rhomklę. Jego wielka dobroć sprawiła, że wśród ludu Armenii zaczął być znany jako Nerses Łagodny. Jako głowa Kościoła Armenii Nerses postawił sobie jeden podstawowy cel – odbudowanie jedności skłóconych Kościołów Armenii i Bizancjum, a nie było to zadanie łatwe.
Kapłan, przywódca i pisarz
Rozłam między oboma Kościołami nastąpił w połowie V wieku, gdy na Soborze Chalcedońskim Armeńczycy odrzucili doktrynę ortodoksów o rozdzielnej i podwójnej – w pełni ludzkiej i w pełni Bożej – naturze Chrystusa. Mimo że od tych wydarzeń upłynęło kilkaset lat, Nerses żywił nadzieję, iż uda się przywrócić jedność wiernych i Kościołów. Katolikos Nerses był nie tylko wielkim kapłanem i teologiem – jego proza i poezja (a zwłaszcza sławny poemat o Zbawieniu) do dziś zachwycają czytelników, a jego piękne religijne hymny nadal śpiewane są w armeńskich kościołach. Nerses do końca swych dni usiłował doprowadzić do porozumienia zwaśnionych stron – umarł w trakcie negocjacji z bizantyńskim imperatorem Michałem I.
