Klara urodziła się w roku 1194 w bogatej patrycjuszowskiej rodzinie w Asyżu. Już jako dziecko spędzała większość czasu na modlitwach. Gdy miała 18 lat, do Asyżu przybył święty Franciszek, by głosić kazania w tutejszej katedrze. To do niego poszła Klara po radę, co czynić, by wieść prawdziwie pokorne religijne życie. W Niedzielę Palmową 1212 roku, Klara udaje się do kaplicy, każe obciąć sobie włosy i z rąk Franciszka przyjmuje zakonny habit. Początkowo przebywa w klasztorze benedyktynek w Bastii. Rodzina i przyjaciele próbują odwieść ją od zakonnego życia, lecz Klara się nie ugina. Franciszek sprowadza ją wtedy z powrotem do Asyżu i wraz z grupą mniszek, wśród których jest też siostra Klary — Agnieszka, umieszcza w ubogim domku nieopodal kościoła świętego Damiana.
Proste i święte życie
W ten sposób Klara staje się ksienią pierwszego zgromadzenia Pań Ubogich, zwanego później klaryskami (lub drugim zakonem świętego Franciszka). Wspólnota szybko się rozwija. Mniszki żyją w ubóstwie, często poszczą, nie noszą obuwia, śpią na gołej ziemi, a odzywają się tylko wtedy, gdy jest to konieczne. Klaryski odmawiają też posiadania jakiejkolwiek własności, chcą żyć w zgodzie z franciszkańską zasadą absolutnego ubóstwa. Gdy papież Grzegorz IX, a później jego następca Innocenty IV, oferują im finansowe wsparcie, Klara odmawia. Wie, że pieniądze przyciągają spory i konflikty. W roku 1215 zgromadzenie zostaje oficjalnie uznane, a Klara do śmierci 40 lat później jest jego opatką.
A za nią podążyła rodzina…
Przez lata do zgromadzenia Klary dołączyły też jej siostra Beatrycze, matka i ciotka. W całej Europie zaczęły zaś powstawać zgromadzenia klarysek.
