Niewiele wiemy o dzieciństwie i młodości świętego Williama z Saint-Brieuc. Urodził się około roku 1180 w bretońskiej parafii świętego Albana. Musiał pochodzić ze znamienitego rodu, skoro jego nauczycielem i przewodnikiem duchowym był sam biskup Josselin, który najpierw uczynił go w swej diecezji diakonem, a potem udzielił mu święceń kapłańskich. W roku 1220 William zasiadł na zwolnionym po śmierci świątobliwego Josselina tronie biskupim w Albany. William troszczył się o chorych i potrzebujących – własny majątek przekazał na potrzeby charytatywnej misji Kościoła. Był też William wyjątkowo pobożnym człowiekiem: regularnie pościł, – chodził odziany we włosiennicę, a spał na gołych deskach. Przez całe życie ukrywał jednak swą ascezę przed otoczeniem.
Spory polityczne
Na początku lat 20. XIII wieku wybuchł konflikt między Williamem a bretońskim księciem Piotrem Mauclerc, który chciał odebrać Kościołowi jego przywileje i powiększyć w ten sposób swe majętności. William nie chciał zgodzić się na uszczuplenie majątku Kościoła swój opór wygnaniem do Poitiers.
Bretoński święty
Do swej diecezji William powrócił dopiero po dwóch latach i wkrótce potem wycieńczony zmarł. W roku 1247 został kanonizowany, a gdy chciano przenieść jego szczątki, okazało się, że ciało w cudowny sposób nie uległo rozkładowi. Relikwie świętego czczono i przechowywano aż do końca XVIII wieku, gdy zniszczyli je jakobini w czasach wielkiej rewolucji francuskiej.
