Julia Françoise Catherine Postel urodziła się w rybackiej wiosce. Ukończyła zaledwie kilka klas i jako młoda dziewczyna wstąpiła do klasztoru benedyktynek. Siostry bardzo chciały zatrzymać ją u siebie, ale ona pragnęła zająć się upadłymi dziewczętami i biedotą. Dlatego właśnie spędziwszy kilka lat w klasztorze, wróciła do rodzinnego Barfleur. We własnym domu otworzyła szkołę, gdzie uczyła ubogie dziewczęta czytania, pisania i katechizmu. Wybuch rewolucji francuskiej zmusił Julię do zamknięcia szkoły. Nie poddała się jednak i nie zgodziła się pod- porządkować religii nowej władzy. Została nawet jednym z przywódców podziemnego Kościoła w swej okolicy – we własnym domu, pod schodami, urządziła tajną kaplicę, gdzie ukrywający się księża odprawiali nielegalne msze.
Wtedy właśnie została tercjarką franciszkańską i przybrała imię Maria Magdalena. Gdy minęły najgorsze prześladowania, a papież i cesarz Napoleon podpisali w 1801 r. konkordat, Maria Magdalena powróciła do nauczania. Z innymi wiernymi rozpoczęła też odbudowywanie kościelnych struktur.
Założycielka zgromadzenia
W 1807 r., gdy Maria Magdalena miała 51 lat, wspólnie z siostrami, z którymi już od dwóch lat prowadziła w Cherbourgu szkołę dla ponad 200 dziewcząt, założyła Zgromadzenie sióstr szkół chrześcijańskich od Bożego Miłosierdzia. Mimo wielu niepowodzeń i trudnych chwil Zgromadzeniu udało się przetrwać pierwsze lata, choć nieraz siostry same musiały imać się ciężkiej pracy, by zarobić na utrzymanie szkoły. Gdy jednak dziewięć- dziesięcioletnia Maria żegnała się ze światem, mogła umierać spokojnie – 150 sióstr pracowało w 37 domach, a kończyła się też przebudowa opactwa w St-saveur-le- Vicomte, które na lata stało się domem Zgromadzenia.
