Edyta pochodziła z królewskiego rodu. Urodziła się w Anglii ok. 910 roku. Gdy miała 15 lat, jej brat, król Athelstan, w poszukiwaniu sojuszników wydał ją za mąż za księcia Northumbrii Wikinga Sihtrica. Sihtric był poganinem, ale z miłości do Edyty przyjął chrześcijaństwo. Choć mówi się, że później porzucił wiarę, ich związek z Edytą przyczynił się do rozprzestrzenienia się chrześcijaństwa w Northumbrii.
Gdy mąż zmarł, Edyta wstąpiła do benedyktyńskiego klasztoru w Polesworth i wkrótce została jego opatką. Siostry kochały ją i szanowały, a po jej śmierci grobowiec, w którym ją pochowano, stał się miejscem pielgrzymek. Mówi się też o wielu cudach, które sprawiło wstawiennictwo świętej.
Za jej wstawiennictwem
Jeszcze stulecie później opiekuńczy duch świętej Edyty nie opuścił murów opactwa. To ona, jak głosi dawna opowieść, przybyła, by ocalić siostry, gdy chciano odebrać im klasztor. A było to tak. Wilhelm Zdobywca nadał ziemie wokół klasztoru Robertowi de Marmyon, który zmusił mniszki, by się wyniosły. Lecz w kilka dni później Edyta ukazała się nocą Robertowi i zagroziła mu, że jeśli nie pozwoli im wrócić, zginie straszliwą śmiercią, a na dowód swej siły dźgnęła go włócznią. Następnego ranka Robert pozwolił siostrzyczkom powrócić i tak dzięki wstawiennictwu Edyty klasztor przetrwał jeszcze wiele stuleci.
