Bruno – takie imię otrzymał na chrzcie – pochodził ze szlacheckiej rodziny, zamieszkałej w Kwerfurcie w środkowych Niemczech. Po wstąpieniu do zakonu Bruno przyjął imię Bonifacy. W młodości Bonifacy pobierał nauki w szkole przykatedralnej w Magdeburgu, a następnie wstąpił na służbę u Ottona III (cesarza niemieckiego od 996 r.). Podczas podróży z Ottonem do Italii w 998 roku Bonifacy poznał Romualda opata klasztoru w Pereum pod Rawenną i przyszłego świętego. Bonifacy wstąpił do tego zgromadzenia. Jednocześnie ciężko pracował, uczył się, pościł i modlił. Zamierzał opisać żywot świętego Wojciecha, męczennika i także przyszłego świętego. Wkrótce jednak porzucił działalność naukową, aby podążyć w ślady Wojciecha. Został misjonarzem we wschodniej Europie. Napisał „Żywot świętego Wojciecha”, znany w historiografii pod nazwą „Żywota drugiego”.
Niebezpieczna misja
Bonifacy uzyskał pozwolenie Ottona na podróż do Polski. Wyruszył z pięcioma mnichami, każdy jednak podróżował osobno. Nie spotkali się u celu podróży, gdyż pozostali bracia zostali zamordowani. Później Bonifacy opisał ich historię w „Żywocie pięciu męczenników”. Bonifacy usilnie dążył do tego, aby wypełnić swą misję w Polsce. Po drodze został wyświęcony przez biskupa Merseburga. Z powodu konfliktu między Polską a Niemcami Bonifacy nie mógł wjechać do Polski, udał się więc na Węgry i na tereny dzisiejszej Ukrainy, gdzie uzyskał zgodę na ewangelizację ludności. Misjonarskie życie zakończył podczas podróży apostolskiej do Jaćwierzy. Został zabity wraz z 18 towarzyszami, prawdopodobnie na terenie dzisiejszego Pojezierza Suwalskiego.
