1. Człowiek pokorny jest roztropny i czujny na prawdę, zrzuca więc swoje wszystkie maski i odkrywa prawdziwą twarz, a jest to widoczne w zmianie jego zewnętrznego zachowania
Nie gra roli osoby, którą nie jest, bo fałszowałby obraz samego siebie.
2. Człowiek pokorny ceni prawdę ( swoją oraz innych ) i czyni z niej użytek w otoczeniu ludzi i przyrody, mówi prawdę ( zwłaszcza trudną prawdę ) w sposób niezwykle taktowny i z miłością.
Nie kłamie , nie manipuluje, nie niszczy siebie i otaczającej natury oraz nie wciąga do takich działań innych.
3. Człowiek pokorny porządkuje swoje myśli, pragnienia, wolę, czyny oraz rozpoznaje i uświadamia sobie własną marność, aby unikać zachowań, wypowiedzi i czynów niezgodnych z dekalogiem.
Nie szuka zemsty, nie krytykuje bezpodstawnie, nie plotkuje, nie ośmiesza innych i nie pogardza innymi, aby poczuć się ważniejszym lub lepszym od nich.
4. Człowiek pokorny ufa swojemu Bogu i jest Jemu wierny i posłuszny bez względu na trudności, bo tylko przy Bogu czuje się bezpiecznie, staje też w obronie Bożych wartości.
Nie traktuje dekalogu wybiórczo, w zależności od swoich zachcianek, potrzeb, i własnej oceny, nie zaskakuje go i nie zraża wymagane od niego posłuszeństwo.
5. Człowiek pokorny dziękuje Bogu za wszystkie talenty, którymi został obdarzony przez Niego i z miłością służy nimi innym podkreślając, że jest sługą użytecznym.
Nie zaprzecza przed ludźmi, że jest obdarowany wieloma talentami i nie „zakopuje” ich, nie kryguje się na beztalencie, bo obrażałby Boga, dając Mu znać, że te dary są nic nie warte.
6. Człowiek pokorny szczerze żałuje za swoje grzechy, przyznaje się do swoich błędów, przeprasza za nie i naprawia ich szkodliwe skutki oraz potrafi zrozumieć błędy innych – jeśli to możliwe pomaga naprawić te szkody.
Nie stawia się ponad prawem Bożym i świeckim, nie buntuje się przeciwko osobom zwracającym mu słuszną uwagę.
7. Człowiek pokorny jest gorliwy i systematyczny na modlitwie, ma pragnienie rozmowy i potrafi rozmawiać z Bogiem, który mówi do człowieka przez wydarzenia i natchnienia, a przez to otrzymuje podpowiedź jakie decyzje ma podejmować.
Nie zaniedbuje modlitwy, nie gniewa się i nie obraża na Boga, że go nie rozumie i nie spełnia jego marzeń, pragnień, czy potrzeb.
8. Człowiek pokorny odznacza się pokojem serca, jest radosny i dba o dobry humor ( swój i otoczenia ), potrafi żartować i śmiać się z siebie.
Nie jest wesołkowaty i nie ośmiesza siebie i innych nie szydzi z innych śmiechem, nie błaznuje, aby zwrócić na siebie uwagę.
9. Człowiek pokorny będąc w jedności z Duchem Świętym jest ambasadorem Kościoła Świętego, który staje w obronie fundamentów naszej wiary wobec innych wyznań, czuje i widzi różnicę między dobrem, a złem oraz rozpoznaje co jest wolą Bożą, a co jest podszeptem Złego Ducha.
Nie deprecjonuje Chrześcijan, nie popiera ideologii wrogich Kościołowi Świętemu i nie korzysta z wróżek, kart tarota, horoskopów i ezoteryki i innych zagrożeń duchowych i nie szuka w nich sposobu, aby poczuć się bezpiecznie.
10. Człowiek pokorny jest odpowiedzialny za siebie i pomaga innym być odpowiedzialnym w wypełnianiu prawa Bożego i świeckiego oraz dba o tworzenie prawa świeckiego zgodnego z Prawem Bożym.
Nie nagina i nie traktuje wybiórczo prawa Bożego i świeckiego, by uchylić się od odpowiedzialności.
11. Człowiek pokorny z miłości do Boga podporządkowuje się człowiekowi (np. zwierzchnikowi, spowiednikowi) nie czując się niewolnikiem, lecz czyni to w wolności i posłuszeństwie,
Będąc zwierzchnikiem nie czuje się jedynym panem, który jest silniejszy i ważniejszy, nie czyni drugiego człowieka niewolnikiem lub osobą pokonaną, słabą, poddaną.
12. Człowiek pokorny jest realistą orientującym się w otaczającej go rzeczywistości i współtworzy tę rzeczywistość zgodnie wolą Bożą.
Nie poddaje się zamętowi zachowując pokój i cierpliwość, nie okazuje zmęczenia i nie cofa się przed złem i obłudą współczesnego świata.
13. Człowiek pokorny idzie w cichości serca za Chrystusem akceptując i biorąc swój krzyż na każdy dzień.
Nie narzeka, że musi znosić ciężary i trudności dnia codziennego oraz nie złorzeczy z powodu wszelkiego rodzaju cierpień ( fizycznych, psychicznych i duchowych ).
14. Człowiek pokorny jest dumny z tego, że jego ojcem jest Bóg, jest też dumny ze swojej wiary i manifestuje ją wszędzie.
Nigdy nie wstydzi się przyznawać do Chrystusa i Jego Krzyża, który jest najpiękniejszym symbolem miłości ( np. żegnanie się ) .
15. Człowiek pokorny panuje nad sobą i dąży do świętości naśladując pokorę i posłuszeństwo Chrystusa, Matki Bożej oraz świętych.
Nie traci wrażliwości posłuszeństwa Bogu i nie mówi, że jego świętość jest niemożliwa.
Bóg czuwa nad człowiekiem, a człowiek pokorny i posłuszny odpowiada na to czuwanie.
Teresa Świderska