Czy zastanawiałeś się dlaczego Msza Święta jest dziękczynieniem? Odpowiedź nasuwa dzisiejsza Ewangelia. Łazarz wydał ucztę w postaci zebah todah, czyli tzw. ofiara dziękczynna. Składał ją ktoś kto doświadczył ocalenia życia. Wpierw w świątyni składał na ofiarę odpowiednie zwierzę, a następnie z tego zwierzęcia wydawał ucztę dla gości, podczas której wygłaszał błogosławieństwo Boga. Spożywano na niej również placki z oliwą. Wielu teologów uważa, że msza św. jest połączeniem tego rodzaju uczty ofiary dziękczynnej oraz obrzędów paschalnych.
Widzimy Łazarza, który dziękował Bogu za ocalenie, ale tym razem Bóg ucztuje razem z nim. Jest to bardzo czytelny znak eucharystii. Jezus j e s t o b e c n y. Jeszcze jednym ciekawym znakiem jest namaszczenie Jezusa olejkiem nardowym przez Marię z Betanii. Jezus stwierdził, że został namaszczony na swój pogrzeb. Tu sakrament eucharystii łączy się ze swoim źródłem w postaci chrztu św. Obydwa sakramenty przypominają, że razem z Chrystusem zostaliśmy pogrzebani dla grzechu. I my pamiętajmy, że w czasie mszy spożywamy Chrystusa, który umarł za nas. “I my razem z nim zostaliśmy pogrzebani”.
My często o tym zapominamy, bądź nie jesteśmy odpowiednio pouczani, ale głównym celem eucharystii jest nasze zmartwychwstanie. Nie nasze prywatne intencje, nie zadośćuczynienie pobożności. To wszystko jest jak najbardziej chwalebne i godziwe, ale na pierwszym miejscu jest zmartwychwstanie, Jezus powiedział: “Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, ma życie wieczne, a ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J 6, 56).
Warto zauważyć, że wydarzenia te w Betanii działy się na 6 dni przed Paschą. Razem z Paschą stanowi to dni 7. Całość tego co się działo od uczty w Betanii jest więc odwzorowaniem Stworzenia Świata. Po Passze Jezus spoczął w grobie i Zmartwychwstał. Wkroczył w zupełnie nową rzeczywistość. Jest to rzeczywistość 8 dnia tygodnia, o którym pisał Ojciec Św. Benedykt XVI w “Duchu Liturgii”. “[Ojcowie Kościoła] nazywali dzień Zmartwychwstania Dniem Ósmym. Niedziela nie spogląda tylko wstecz, ale także przed siebie. Patrzeć na Zmartwychwstanie oznacza patrzeć na wypełnienie. W dniu Zmartwychwstania, dzień po szabacie, Chrystus niejako przekroczył czas i wyprowadził go poza wymiar teraźniejszy”.
Ogólnie określimy to wydarzenie wzorem Listu do Hebrajczyków i Psalmu 95 mianem Dzisiaj. Określenie z Pisma Świętego odnośnie wydarzenia Śmierci i Zmartwychwstania, ephapax (raz jeden) według Św. Bernarda z Clairvaux łączą się z aionios (nieustannie). Pokazuje nam to piękny symbol eucharystii, która jako ofiara wybawienia ze śmierci, jest jednocześnie procesem budowania Wszechświata na nowo. Żydzi pytają Jezusa: “Cóż mamy czynić abyśmy wykonywali dzieła Boga”? Jezus im odpowiada słowa, które są wstępem do całego dialogu eucharystycznego: “Na tym polega dzieło Boga abyście wierzyli w Tego, którego On posłał” (J 6, 28-29). Stare rzeczy muszą przeminąć. “Oto czynię wszystko nowe” (Ap 21,5).
Ks. Łukasz Szlak
