Ks. Wiesław Aleksander Niewęgłowski

Wiesław Aleksander Niewęgłowski (ur. 11 lipca 1941 w Zbuczynie) – polski prezbiter rzymskokatolicki, pracownik naukowy, pisarz oraz były duszpasterz środowisk twórczych.

Ukończył I LO im. B. Prusa w Siedlcach.

W latach 1961–1966 studiował na Katolickim Uniwersytecie w Lublinie filologię polską, teatrologię, teorię filmu, który ukończył pracą magisterską. Pomiędzy 1966 a 1970 kontynuował naukę w Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. 24 maja 1970 otrzymał święcenia kapłańskie.

W okresie 1974–1982 był duszpasterzem akademickim w kościele św. Anny w Warszawie. Z jego inicjatywy powstały Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej (1975) oraz Duszpasterstwo Środowisk Twórczych (1978).

W latach 1978–2012 ks. Niewęgłowski pełnił funkcję Krajowego Duszpasterza Środowisk Twórczych. Był inicjatorem budowy kościoła środowisk twórczych przy pl. Teatralnym, pod wezwaniem św. Brata Alberta – patrona twórców i św. Andrzeja Apostoła – patrona dawnego kościoła stojącego w tym miejscu. Do świątyni sprowadził relikwie obu patronów. Od konsekracji świątyni w 1999 do 2012 pełnił funkcję jej rektora.

We wrześniu 2006 „Życie Warszawy” zarzuciło ks. Niewęgłowskiemu, że był tajnym współpracownikiem SB o pseudonimie „Recenzent”. Ks. Niewęgłowski stanowczo temu zaprzeczył i zwrócił się do IPN o przyznanie mu statusu pokrzywdzonego. W lutym 2008 ks. Niewęgłowski został oczyszczony z zarzutów przez Kościelną Komisję Historyczną.

Od 9 grudnia 1996 jest doktorem w zakresie nauk teologicznych Akademii Teologii Katolickiej, od 1999 Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Obecnie jest kierownikiem Zakładu Dziennikarstwa Telewizyjnego w Instytucie Edukacji Medialnej i Dziennikarstwa UKSW. Ponadto wykładał:

Od 1997 jest również szefem telewizyjnych programów katolickich w telewizji publicznej TVP3 (od 2007 TVP Info) i WOT.

W 2006 otrzymał Krzyż Wielki z Gwiazdą Orderu Świętego Stanisława.

"Kamienna ława"


„Owińmy go w prześcieradła
Niech spocznie na tej kamiennej ławie.
Jeszcze tylko kamień zatoczyć. Teraz dobrze.
On umarł. Pochowany.
Można już odejść.

Jeszcze chwila.

Posłuchaj,
Który słyszysz wszędzie.
Spraw,
Niech serce moje nie stanie się nigdy kamieniem
przewijającym Twój grób,
Spraw,
Niech miłość moja będzie na tyle silna,
Aby mogła przejść przez próg,
Za którym wciąż czekasz.”

Dodaj komentarz